ಮುಳುಗುವವನ ಕೂಗು.....

ಸಮುದ್ರ ತೀರದಲ್ಲಿ ಕೂತಾಗೆಲ್ಲ ನೀನೆ ನೆನಪಾಗ್ತೀಯ ಕಣೇ...ಇದೆ ಕಲ್ಲು ಬಂಡೆ ಮೇಲೇ ಕೂತು ಅಲ್ವಾ ಎಷ್ಟೋ ಸಂಜೆ ಸೂರ್ಯ ಮುಳುಗೊದಕ್ಕೆ ನಾವಿಬ್ರೂ ಸಾಕ್ಷಿ ಆಗಿದ್ದು.....ಆಗ ಎಷ್ಟು ಚಂದ ಕಾಣತಿದ್ದ ಅಲ ಸೂರ್ಯ... ಕೆಂಪಗೆ... ಗುಂಡಗೆ.... ಸಮುದ್ರದ ನೀರನ್ನೆಲ ಕೆಂಪಗೆ ಮಾಡಿ ಹೋಗ್ತಿದ್ದ. ಅವ ಅತ್ತ ಹೋದ ಮೇಲೆ ನಾವು ಇತ್ತ ಬರ್ತಿದ್ವಿ. ಎಂಥ ಆನಂದ ಇತ್ತು ಸೂರ್ಯ ಮುಳುಗೊದನ್ನ ನೋಡಿ.. ಮನಸ್ಸು ತುಂಬಿ ಬರ್ತಿತ್ತು...ಮಂದಿಗೆಲ್ಲ ಹೀಗೆ... ಯಾರಾದ್ರು ಮುಳುಗೊದನ್ನ ನೋಡಿದ್ರೆ ವಿವರಿಸಾಗದ ಹರ್ಷ...ನೀನು ಹಾಗೆ ಅಲ್ವಾ....? ನನ್ನನ್ನ ಮುಳುಗಿಸಿ ನೀನು ಸಂತೋಷ ಪಡ್ತಾ ಇದೀಯ... ಮುಳುಗೋ ಸೂರ್ಯ ಕೂಡ ನಮಗೆ ಏಳೋ ಶಕ್ತಿ ಕೊಡ್ತಿದ್ದ ಅಲಾ...
             ಹಿಂದೊಂದು ದಿನ  ನಮ್ಮ ಸಂತೋಷಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾದ ಈ ಸಮುದ್ರ ತೀರ ಈಗ ನನ್ನ ಬಿಕ್ಕಳಿಕೆಗೆ ಸಾಂತ್ವಾನ ಹೇಳ್ತಾ ಇದೆ...ಒಂದು ಮಾತೂ ಹೇಳ್ದೆ ಹೊರಟೇ ಹೋದ್ಯಲ್ಲ....ಯಾಕೆ....? ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದೆ ಅಂತ ಹೇಳದೆ ಇದ್ರೂ ಯಾಕೆ ಹೋದೆ ಅಂತನಾದ್ರೂ ಹೇಳು...ಎದ್ರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ರೆ ಕುತ್ತಿಗೆ ಹಿಡಿದು ಕೇಳೋಣ ಅನ್ಸತ್ತೆ 'ಯಾಕೆ ಹೋದೆ...?' ಅಂತ....'ನೀನೆ ಪ್ರಾಣ' ಅಂತಿದ್ದೆ...ಈಗ ಈ ಪ್ರಾಣ ಬಿಟ್ಟು ಇನ್ನೂ ಬದುಕಿದ್ದೀಯ...? ನಾನಂತೂ ಸತ್ತೋದೆ...ಕುಂತ್ರೆ ನಿಂತ್ರೆ ಬರಿ ನಿಂದೆ ನೆನಪು....ಸಮುದ್ರದ ಅಲೆಗಳಂತೂ ಕೇಕೆ ಹಾಕಿ ನಗ್ತಾ ಇದೆಯೇನೋ ಅನ್ನಿಸ್ತಾ ಇದೆ...ಇಲ್ಲಿರೋ ಮರಳಿನ ಒಂದೊಂದು ಕಣಕ್ಕೂ ಕೂಗಿ ಕೂಗಿ ಹೇಳೋಣ ಅನ್ನಿಸ್ತಾ ಇದೆ ನಿನ್ನ ಕರಿಯಕ್ಕೆ... ಮನೆಕಟ್ಟೋ ಶಕ್ತಿ ಇರೋ ಈ ಮರಳು ಮನಸ್ಸನ್ನೂ ಕಟ್ಟತ್ತೇನೋ ಅಂತ...ನಿನ್ನ ಒಂದೊಂದು ಮಾತೂ ನನಗೆ ಅಪ್ಪಣೆ ಅಗಿತ್ತಲಾ ಗೆಳತೀ....ಸಲಹೇನ ಸೂಚನೆ ಅಂತಲೂ...ಸೂಚನೆನ ಕಟ್ಟಾಜ್ಞೆ ಅಂತಲೂ ಪಾಲಿಸಿದ್ನಲ್ಲ...ಅದೇ ನಾನ್ ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪಾ ಎಂಬ ಯೋಚನೆ ಬರ್ತಾ ಇದೆ....ನಿನ್ನ ಮುಂದೆ ಚೀಪ್ ಅದ್ನೇನೋ ಅನ್ನಿಸ್ತ ಇದೆ... ಈಗ್ಲೂ ಅದೇ ಸೂರ್ಯ ಮುಳುಗೋದನ್ನ ನೋಡ್ತಾ ಇದೀನಿ.... ಹಾಗೆ... ಕೆಂಪಗೆ...ಗುಂಡಗೆ...ಸಮುದ್ರನೆಲ್ಲಾ ಕೆಂಪು ಮಾಡ್ತಾ...ಹಿಂದೊಂದು ದಿನ ಅಭೂತ ಪೂರ್ವ ಸಂತೋಷ ಕೊಟ್ಟ ಸೂರ್ಯ...ಈಗ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ತಾ ಇದಾನೇನೂ ಅನ್ನಿಸ್ತಾ ಇದೆ...ಇಲ್ಲಿ ಬೀಸೋ ಗಾಳಿಗೆ ನಿನ್ನ ಕೂದಲು ಹಾರತ ಇತ್ತಲ...ಮುಖದ  ಮೇಲೇ ಬರ್ತಿದ್ದ ನಿನ್ನ ಕೂದಲು...ಅದನ್ನ ಬೆರಳ ತುದಿಯಿಂದ ನೀನು ಹಿಂದೆ ಹಾಕ್ತಿದ್ದ ಪರಿ...ಎಲ್ಲ ನೆನಪು...ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ತಂಪಾಗಿದ್ದ ಇಲ್ಲಿಯ ಗಾಳಿ ಈಗ ಬಿಸಿಯಾಗಿರೋ ಹಾಗಿದೆ...ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ಬಿಸಿನ ತಣ್ಣಗಾಗಿಸೋ ಶಕ್ತಿನ ಕಳಕೊಂಡಿದೆ....ಈಗ ಆ ತಂಗಾಳಿಯೇ ಇಲ್ಲಾ...ಗಾಳಿ ಇನ್ದನೂ ದೂರವಾದ ಭಾವ...ಮೈಯನ್ನ ಮಾತ್ರ ತಣ್ಣಗಾಗಿಸೋ ತಂಗಾಳಿಕಿಂತ ಮನಸ್ಸನ್ನ ತಂಪಾಗಿಸೋ ನಿನ್ನ ಮಾತೆ ಬೇಕು ಅಂತ ಕೂಗಿ ಹೇಳಬೇಕು ಅನ್ನಿಸ್ತಾ ಇದೆ...ಆದರೆಲ್ಲಿ....? ನನ್ನ ಹೃದಯದ ಬಡಿತವನ್ನೂ ಕೂಡ ಕೇಳಬಲ್ಲ ಮನಸ್ಸಿದ್ದ ನೀನು ನನ್ನ ಮಾತನ್ನೂ  ಕೇಳದವಳಂತೆ ಆಗ್ಬಿಟ್ಟೆ...ನಾನೇ ಮುಳುಗ್ತಿರೂ ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗ್ತಿರೋ ಸೂರ್ಯ ಕೂಡ ಖುಷಿ ಕೊಡ್ತಾ ಇಲ್ಲಾ...ಎಷ್ಟೊಂದು ಜನ... ಹೆಂಗಸರು...ಮಕ್ಕಳು...ಮುದುಕರು...ತರುಣರು...ಎಲ್ಲರಿಗು ಖುಷಿ ಕೊಡೊ ಈ ಸಮುದ್ರ... ಸೂರ್ಯಾಸ್ತ... ಅಲೆಗಳ ಆಟ...ತಂಪಾದ ಗಾಳಿ...ಕೆಂಪನೆ ಆಕಾಶ...ನನ್ನನ್ನ ಮಾತ್ರ ನೆನಪಲ್ಲಿ ಬೇಯಿಸ್ತಾ ಇದೆ. ಎಲ್ಲರೂ ಅವರವರ ಮನೆಯತ್ತ ಮುಖ ಮಾಡಿರೋವಾಗ... ಇಲ್ಲಿ ನಾನ್ ಮಾತ್ರ ಸಮುದ್ರದ ಕಡೆ ಮುಖ ಮಾಡಿ ಮುಳುಗಿದ ಸೂರ್ಯ...ನಾಳೆ ಮತ್ತೆ ಹುಟ್ಟಬಹುದಾದ ಸೂರ್ಯನ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ... ಇಲ್ಲೇ... ಇಲ್ಲೇ..ಕೂತಿದೀನಿ. ನನಗೆ ಗೊತ್ತು ಗೆಳತಿ... ಇಲ್ಲೇ ಕೂತಿದ್ರೆ ಹುಟ್ಟೋ ಸೂರ್ಯ ನನಗೆ ಕಾಣಲ್ಲ ಅಂತ...ನಾಳೆ ಮತ್ತೆ ಮುಳುಗೋ ಸೂರ್ಯನ್ನೇ ನೋಡ್ತೀನಿ ಅಂತ... ಆದರೂ ನಿನ್ನ ಕನಸನ್ನ ಹೊತ್ತ ಮನಸ್ಸು ನಿನ್ನ ನೆನಪಿರೋ ಈ ಜಾಗಾನ ಬಿಟ್ಟು ಕದಲತ ಇಲ್ಲಾ ಕಣೇ...ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗ್ತಿರೋ ನಂಗೆ ಈ ಮುಳುಗ್ತಾ ಇರೋ ಸೂರ್ಯಾನೆ ಜೊತೆಗಾರ...ನಾಳೆ ಬರೋ ಸೂರ್ಯ ನಿನ್ನನ್ನೂ  ಕರೆ ತಂದು ನನ್ನ ಜೀವನವನ್ನ ಬೆಳಕಾಗಿಸ್ತಾನೇನೋ ಅಂತ ಕಾದು ಕೂತು ನಾಲ್ಕು ತಿಂಗಳಾಯ್ತಲ್ವಾ...? ಇಲ್ಲಾ ಎರಡೇ ತಿಂಗಳಾಗಿದ್ದು... ಈಗಲೂ ಮರಳ ಮೇಲೇ ಕೈ ಇಟ್ಟೊಡನೆ ಬೆರಳು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಂತೆ ನಿನ್ನ ಹೆಸರನ್ನೇ ಬರಿಯತ್ತೆ ಕಣೇ....ಮರುಕ್ಷಣ....ಹೆಸರು ಇದ್ದದ್ದೇ ಭ್ರಮೆಯೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಅಲೆ ಅಳಿಸಿಹಾಕಿ ಬಿಡತ್ತೆ...ನನ್ನ ಉಸಿರಲ್ಲಿರೋ ನಿನ್ನ ಹೆಸರು ಅಳಿಸಲಿಕ್ಕೆ ಅಲೆಗಂತೂ ಸಾದ್ಯ        ಇಲ್ಲಾ.... ನೀನೆ ಬಂದು ಬಿಡೆ...ಪ್ಲೀಸ್.